بررسی میزان شیوع واریس اندام تحتانی در پرستاران و بهیاران شاغل در بیمارستان های سبزوار در سال 1386

زمینه و هدف: واریس یکی از بیماری های عروقی است که با شغل افراد در ارتباط است و در افرادی که به علت نوع شغل مجبورند به مدت طولانی ایستاده باشند و به خصوص در پرستاران شایع است و باعث می شود که وریدها غیر طبیعی شده و ناتوانی در دریچه های وریدی به وجود آید که این وضعیت در وریدهای سافن به طور شایع تری اتفاق می افتد. واریس اندام تحتانی با ایجاد ناراحتی های جسمی و روانی فراوان می تواند بر بازده کاری افراد تاثیر بگذارد. بنابراین پژوهش حاضر به منظور بررسی شیوع واریس در پرستاران و بهیاران بیمارستان های سبزوار انجام گرفت. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی می باشد.که در سال 1386 بر روی پرستاران وبهیاران شاغل در شهر سبزوار انجام گرفت که حجم نمونه 162 نفر بودند. جهت تعیین اعتبار علمی از روش روایی محتوا و جهت تعیین اعتماد علمی پرسشنامه از آزمون آلفا کرونباخ با ضریب اطمینان 95% استفاده شد. جهت آنالیز داده ها از آزمون مجذور کای و رگرسیون لجستیک استفاده شد. یافته ها: پژوهش بر روی 162 نفر (111 نفر زن و 51 نفر مرد) انجام شد. از این تعداد 136 نفر پرستار و 26 نفر بهیار بودند که 92 نفر(56.8%) مبتلا به واریس نبوده و 70 نفر (43.2%) مبتلا به واریس بودند. که از این میان 26.5% واریس ضعیف ،14.2% واریس متوسط و 2.5% به واریس شدید مبتلا بودند. بین جنسیت، مصرف دارو های هورمونی، سابقه ی جراحی و راه رفتن با ابتلا به واریس رابطه معنا داری در سطح 5% پیدا شد. ولی ارتباط سایر متغیر ها معنا دار نبود.آنالیز رگرسیون لجستیک نشان داد که بین همه متغییر های مورد بررسی 2 متغییر جنسیت و شغل به عنوان متغییر های مرتبط با ابتلا به واریس شناخته شدند. نتایج نشان داد که شانس ابتلا به واریس در زنان 4.03 برابر مردان و در بهیاران 3.17 برابر پرستاران می باشند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای واریس در جامعه ی پرستاران و بهیاران آموزش های لازم جهت آگاهی در شیوع از این بیماری و عوارض آن کمک کننده و مؤثر می باشد.